gewicht 3,49gr. ; goud 983/1000 ; Ø 21mm.

De gouden dukaat 1974 werd in muntslag geslagen, d.w.z. kopstaand.
Een klein deel, circa 2000 stuks, werd wel in de gebruikelijke medailleslag
geslagen. De variant is dan ook zeldzaam.

Schulman 1080a ; KM.190.1 R
prooflike

weight 4,13gr. ; silver Ø 17mm.

obv. Head of Athena right in crested Attic helmet
rev. Nikè standing left, holding wreath and palm branch, 
BAΣIΛEΩΣ on right,  ΣEΛEYKOY on left
monogram in outer left and outer right field

Seleukia is named for Seleukos I Nikator, who enlarged an earlier settlement and made it the capital of his empire around 305 BC. It was the largest and most important of the many cities to bear its name but is sometimes distinguished as Seleukia on the Tigris (Latin: Seleucia ad Tigridem) from the name of its river. Although Seleukos soon moved his main capital to Antiochia on the Orontes, in northern Syria, Seleukia became an important center of trade, Hellenistic culture, and regional government under the Seleukids. The city was populated by Greeks, Syrians and Jews.

To make his capital into a metropolis, Seleukos forced almost all inhabitants of Babylon, except the local temple priests/supporting workers, to leave and resettle in Seleukia. A tablet dated 275 BC states that the inhabitants of Babylon were transported to Seleukia, where a palace and a temple (Esagila) were built. Standing at the confluence of the Tigris River with a major canal from the Euphrates, Seleukia was placed to receive traffic from both great waterways. During the 3rd and 2nd centuries BC, it was one of the great Hellenistic cities, comparable to Alexandria in Egypt, and greater than Syrian Antiochia. Excavations indicate that the walls of the city enclosed an area of at least 550 hectares (1,400 acres), equivalent to a square roughly 1.5 miles (2.5 kilometers) on a side. Based on this size, the population has been estimated to number over 100,000 initially and probably more later. Its surrounding region might have supported half a million people.

In 141 BC, the Parthians under Mithridates I conquered the city, and Seleukia became the western capital of the Parthian Empire. Tacitus described its walls, and mentioned that it was, even under Parthian rule, a fully Hellenistic city. Ancient texts claim that the city had 600,000 inhabitants, and was ruled by a senate of 300 people. It was clearly one of the largest cities in the Western world; only Rome, Alexandria, and possibly Antiochia were more populous. In 55 BC, a battle fought near Seleukia was crucial in establishing dynastic succession of the Arsacid kings. In this battle between the reigning Mithridates III (supported by a Roman army of Aulus Gabinius, governor of Syria) and the previously deposed Orodes II, the reigning monarch was defeated, allowing Orodes to re-establish himself as king. In 41 BC, Seleukia was the scene of a massacre of around 5,000 Babylonian Jewish refugees (Josephus, Ant. xviii. 9, § 9). In 117 AD, Seleucia was burned down by the Roman emperor Trajanus during his conquest of Mesopotamia, but the following year it was ceded back to the Parthians by Trajan′s successor, Hadrianus, then rebuilt in the Parthian style. It was completely destroyed by the Roman general Avidius Cassius in 165.

BMC- ; SNG.Copenhagen - ; Newell WSM.204A(addenda ESM) ;
Houghton & Lorber 765 ; Sear-  ; HGC 9, no. 309 (R3) RRR
Extremely rare coin type of great style and elegance.
vf+/vf

weight 16,72gr. ; silver Ø 29mm.

obv. Diademed head of Seleukos right
rev. Apollo Delphios standing left, testing arrow and resting elbow on tall tripod,
BAΣIΛEΩΣ on right, ΣEΛEYKOY on left, ΔEΛ-monogram in outer left field,
M(H)T-monogram in outer right field

This mint opened during the interregnum of 246-244, apparently to meet some special need arising from the contested succession and/or the invasion of Ptolemaios III in Syria and Mesopotamia. It continued in operation through the reign of Seleukos II, was inactive under Seleukos III, and experienced a final short-lived revival under Antiochos III. Three dies from the Antioch mint were employed by the ΔEΛ mint, and several controls appear in both series. All indications point to a close association of the ΔEΛ mint with Antioch: perhaps it was a separate workshop within the mint, or a separate facility located in an Antioch suburb such as Daphne. Rare.

BMC 6  ; Newell WSM.- (cf. 1146 / Apamea) ;
Houghton & Lorber (SC) 704.1e ; HGC 9, 303r ; cf. Sear 6896 R
vf

weight 16,45gr. ; silver Ø 28mm.

obv. Diademed head of Seleukos right
rev. Apollo Delphios standing left, testing arrow and resting elbow on tall tripod,
BAΣIΛEΩΣ on right, ΣEΛEYKOY on left, NK-monogram in outer left field,
ΔΦI-monogram in outer right field

Situated along the road from Assyria to Syria, Nisibis has always been an important trade center. Here, travelers had to cross the small river Mygdonius (″fruit river″ in Aramaic). There is not alternative for this road; to the south is the desert, where the average daytime temperature can be higher than 50°C.note Neither was it possible to take a more northerly route, because one would have to pass through the Izala mountains, which were well-known for their vines and arboriculture - and anyone who could produce wood, had a means to become rich in ancient Mesopotamia.

The Aramaic kingdom of ″Naşibīna″ is mentioned for the first time in an Assyrian source that can be dated to 901. Nisibis remained loyal to the Assyrian kings until the very end, even after the Babylonians had captured Nineveh (612). According to the Fall of Nineveh Chronicle, Nisibis was attacked by the Babylonian army in the ensuing year, which suggests that it remained loyal to the Assyrian dynasty, which, by now, resided in Harran. We hear next to nothing about Nisibis during the Babylonian age, but we may assume that the land was sometimes ravaged by Medes. In 539, the Babylonian Empire became part of the Achaemenid Empire, and it is possible that Nisibis was a battlefield during the Persian civil war of 522/521, when Darius′ general Vaumisa defeated the rebellious Armenians at a place called Izala, which may refer to the mountain range north of Nisibis.

Again, we do not hear much about Nisibis in this period, although countless people must have used the important road from east to west, or the other way round. In 333, Darius III Codomannus managed to lure Alexander the Great away from the Euphrates to the land east of the Tigris, where he hoped to defeat the Macedonian conqueror at Gaugamela. As we all know, it turned out differently, and a Macedonian dynasty, the Seleucids, was to rule over the Near East. There appears to have been a Macedonian garrison in Nisibis, and coins were struck in what was now called Antioch in Mygdonia - ″Mygdonia″ not only being a Macedonian toponym, but also a rendering of the Aramaic name of the country, which seems to have been derived from magda′, "fruit".

The Seleucid king Antiochus III the Great is known to have visited Nisibis in 220 BC and the Astronomical Diaries refer to an army of Antiochus VI Dionysus near Nisibis in the summer of 144. A Stoic philosopher named Apollophanes is said to have come from Nisibis. However, although part of the Graeco-Macedonian world, Nisibis did not really become a hellenized city. The Aramaic language remained dominant and the official name ″Antioch″ was forgotten once the Parthians had replaced the Seleucids as masters of Mesopotamia. It is probably significant that Cassius Dio calls the Nisibenes barbarians, i.e., people who did not speak Greek.

BMC-  ; Newell WSM.812 ; Houghton & Lorber (SC) 748a ;
HGC 9, 303hh ; cf. Sear 6896 R
Minor traces of oxidation. Rare.
vf-

gewicht 4,27gr. ; goud Ø 30mm.
muntteken vuurijzer

vz.  Leeuw zittend naar links onder Gothische baldakijn, twee vuurstalen
met afspattende vonken ter weerszijden, binnen een cirkel. In de buitencirkel
de tekst; PHS:DЄI:GRA:DVX:BVRG:COMЄS:HANOIЄ
kz.  Bourgondisch wapenschild rustend op gebloemd kruis binnen een dubbel
gelijnde cirkel. In de buitencirkel de tekst;
+ SIT: NOMЄN:DOMINI:BЄNЄDICTVM:AMЄN: en vuurijzer

De gouden leeuw werd in 1454 tijdens het bewind van Philips de Goede ingevoerd. De munt had het hoge gehalte van 958/1000 en werd uitgegeven op koers van 30 stuivers. Het werd aangemunt in de gewesten Brabant (muntplaats Mechelen), Vlaanderen (muntplaats Brugge en Gent), Holland (muntplaats ′s Gravenhage) en Henegouwen (muntplaats Valenciennes). In de periode 1454-1455 werden in totaal 260.682 stuks gouden leeuwen te Valenciennes aangemunt. De muntslag bleef beperkt tot de periode 1454-1455. Alleen te Vlaanderen is de productie nog tot 1460/1462 doorgegaan, en daar is de productie dan ook het omvangrijkst geweest met een totaal oplage van 569.639 stuks. Zeldzaam.

Delmonte 303 ; Chalon 157 ; van Gelder & Hoc 3-3 ; Lucas 183 ; 
de Mey 175 ; Vanhoudt 16.VA ; Vanhoudt/Saunders 394 ; Friedberg 269 R
Minieme zwaktes van de slag, doch weinig gecirculeerd exemplaar met fijne details.
pr- à zfr/pr

gewicht 27,79gr. ; zilver 42mm.
muntteken lelie
Delmonte 297 ; van Gelder & Hoc 329-6 ;
Vanhoudt 645.BG ; Davenport 4464  S
Lichte randoneffenheden. Schaars jaartal.
zfr

gewicht 27,78gr. ; zilver Ø 43mm.
muntteken ster van Maastricht

In de periode 1623 tot 28 februari 1626 werden slechts 72.256 stuks
patagons aangemunt. Zeldzaam.

Delmonte 294 ; van Gelder & Hoc 329-2 ; de Witte 1033 ; Vanhoudt 645.MA R
kleine zwakte van de slag
zfr-

gewicht 24,94gr. ; zilver 945/1000 ; Ø 38mm.

randschrift: positie B
Oplage slechts 44.376 stuks. Schaars.

Schulman 257 ; KM.67 S
Zeer attractief exemplaar met een mooi patina.
zfr/pr à pr-

gewicht 10,00gr. ; goud Ø 28mm.
muntmeester Teunis Kist
muntmeesterteken haan

In de jaren 1749-1751 zijn slechts zo′n 42.189 stuks gouden rijders aangemunt,
½ gouden rijders inbegrepen. Een relatief kleine productie dus. Zeldzaam.

Muntmeestertekens werden op verschillende gronden gekozen door de muntmeesters. Soms willekeurig of met een referentie naar een familiewapen. Soms refereert het naar de familienaam van de muntmeester, zoals een haringbuis voor Pieter Buyskes of de kraanvogel voor Coenraad Hendrik Cramer. In dit geval moet het verband iets minder direct gezocht worden. De haan moet gezien worden als zinnebeeld voor de waakzaamheid over het muntwezen, in concreto de muntbus of geldkist. Hier zien we dus het verband tussen Kist en Haan. De muntmeester wilde hiermee blijkbaar symboliseren dat de muntzaak bij hem in goede handen was.

Delmonte 843 ; Verkade 60.3 ; HNPM.9 ; CNM.2.46.3 ;
Pannekeet 94 ; Friedberg 298 R
(vgl. veiling Karel de Geus 52 ,lot 52 in pr+ ; 7.000 + 22,5%)
Nauwelijks gecirculeerd prachtexemplaar van zeer scherpe slag. Zeer mooi.
unc- à pr/unc

gewicht 16,44gr. ; zilver Ø 36,5mm.
muntteken stadsschild van Dordrecht en roos
muntmeester Jan Abraham Bodisco
Delmonte 1047 ; Verkade 42.2 ; HNPM.46 ; CNM.2.28.88 R
Lichte zwakte van de slag, doch nauwelijks gecirculeerd prachtexemplaar met
grotendeels de originele muntkleur, geslagen op een breed muntplaatje. Zeldzaam.
pr à pr/unc

gewicht 15,49gr.  ; zilver Ø 36mm.
muntmeester Gerard van Harn
muntmeesterteken morenkop

Na de sluiting van de stedelijke Nijmeegse Munt in 1692 stak het muntmeester Gerard van Harn toch dat het contract dat hij in 1685 had gesloten niet was nageleefd door de stad Nijmegen. De contractsduur was immers voor 12 jaar aangemunt, maar na 7 jaar had Nijmegen het munthuis gesloten. Met die argumenten wist hij burgemeester Romswinkel te bewegende de muntproductie weer te laten hervatten. Op 14 juni 1703 kreeg hij weer de beschikking over het muntatelier en muntgereedschappen en spoedig werden de eerste daalders geslagen. Al op 1 september 1703 stonden twee controleurs van de Raden der Generaal Muntmeesterers op de stoep, maar die werden niet binnengelaten door van Harn. Ook in 1704 ging van Harn door met de productie van daalders. Die waren echter te licht en werden al spoedig verboden verklaard in diverse provincies. Van Harn werd op 10 juni 1704 gedagvaard maar kwam niet opdagen, ook niet na een 2^e en 3^e oproep in 1705. Door deze perikelen was de muntproductie in 1704 echter wel gestaakt en werd het stedelijk muntatelier van Nijmegen definitief gesloten. In 1707 werd door de nieuwe burgemeester van Nijmegen, ene Pels, een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen van Harn. Hij werd gepakt in in zijn eigen huis opgesloten en bewaakt. Hij wist echter via een raam te ontsnappen en dook onder. Tijdens het proces probeerde hij zich nog schriftelijk te verdedigen, maar hij werd op 20 februari 1709 bij vonnis van de Raad van State bij verstek veroordeeld wegens hagemunterij. De straf was niet mals; hij werd voor eeuwig verbannen uit de Republiek en al zijn bezittingen, in Grave en Nijmegen, werden verbeurd verklaard. Gerard van Harn overleed spoedig daarna ergens in het jaar 1710.

Een groot deel van de daalderproductie uit 1704 is geslagen over reeds geslagen daalders met het jaartal 1703. In dit geval dus letterlijk een overslag en geen jaartalwijziging. Daarbij sloeg men vaak de voorzijde over de keerzijde en visa versa. De sporen van de onderliggende munt zijn dan ook nog duidelijk zichtbaar. Daalders uit 1704 waarbij dit niet is gebeurd komen maar weinig voor en zijn beduidend zeldzamer dan de overgeslagen stukken.

Delmonte 1078 ; Verkade 21.5 ; Passon 84 ; HNPM.12 ; CNM.2.36.23 R
Mooi exemplaar met een licht patina.
zfr

gewicht 28,16gr. ; zilver Ø 41mm.
Geslagen op naam van keizer Karel V (1519-1556)
muntmeester Peter van Bossenhoven
muntmeesterteken granaatappel

vz. Wapen van Bronckhorst-Batenburg, gedekt door een
helm met cimier en lambrekijns. In de buitencirkel de tekst;
GVIL′*DE*BRONC′*LIB′ - BARO*IN*BATENBOR en granaatappel
kz. Gekroonde dubbelkoppige rijksadelaar binnen een cirkel.
In de buitencirkel de tekst;
CAROL′*V*ROMANO′*IMPE′*SEMPER*AVGVSTV′

Van deze daalder bestaan twee typen ; met groot en met klein wapenschild.
Dit exemplaar is met een groot wapenschild.

Delmonte 524 (R2) ; van der Chijs 11,21var. ;
CNM.2.05.10 ; Davenport 8552 R
In het centrum ietwat zwak geslagen. Zeldzaam.
zfr-

weight 12,68gr. ; bronze Ø 22mm.

obv. Laureate and cuirassed bust of Hadrianus right, 
with paludamentum, surrounded by the legend; 
ΑΥΤ ΚΑΙϹ Θ ΤΡΑ ΥΙ Θ ΝΕΡ ΥΙ - ΑΔΡΙΑΝΟϹ ϹƐΒ
rev. ΦΛ ΧΑΛ / ΚΙΔΕⲰΝ / Κ Є within laurel-wreath

Dated year 25 (117 AD) according to the Era of Chalcis.

According to Appian, Chalcis (modern-today Qinnasrin, Syria) was founded by Seleucus I Nicator (305-281 BC), and named after Chalcis in Euboea. Chalcis was distinguished from Chalcis sub Libanum by its river, the ancient Belus. The river, but not the city, was named for the Semitic god Bel or Ba′al. In 92 AD, Chalcis received the title ″Flavia″, in honor of Emperor Domitian, to be known as ″Flavia of the Chalcidonese″. The city was a Christian bishopric from an early stage, at first a suffragan of Seleucia Pieria. In Late Antiquity, it belonged to the province of Syria Prima. Its importance was due to its strategic location, both as a caravan stop and as part of the frontier zone (limes) with the desert. In 540, the Sassanid shah Khusro I appeared before the city and extracted 200 pounds of gold as ransom in return for sparing the city. This prompted the Emperor Justinian I to order its fortifications rebuilt, a work undertaken by Isidore the Younger (a nephew of Isidore of Miletus) in circa 550. The Sassanids occupied the city in 608/9, during the Byzantine–Sassanid War of 602–628, and kept it until the war′s end. Barely ten years later, in 636/7, it fell to the Arabs after a brief resistance. During the second half of the 10th century, the city became a frequent conflict zone between the Byzantines and Hamdanids during the latter stages of the Arab–Byzantine wars. In 963 the inhabitants were evacuated, though they returned afterward. The city was destroyed by the Byzantines in 998. It was rebuilt, but once more sacked by the Byzantines in 1030. It remained as a barely populated, but strategic town during the Crusader period.

BMC page 148, 7var. ; SNG.Copenhagen- ; CRS 437/16 var.
RPC.III.3473 (7 specimens listed) ; Sear GIC- (cf. 1236) RR
Dark patina. Very rare.
f/vf à f+

gewicht 28,28gr. ; zilver Ø 42mm.
muntmeester Jan van Vianen van Jaersvelt
muntteken stadsschildje Utrecht

variant; merkwaardig dikke stip boven de strik van het provinciewapen

In de periode 1628-1633 werden slechts 74.720 stuks Nederlandse rijksdaalders aangemunt. De bekende exemplaren van dit jaartal zijn steeds gewijzigd uit oudere stempels (uit 1628 en 1623). Dit exemplaar is niet gewijzigd uit een ouder stempel. Uiterst zeldzaam.

Delmonte 942var. ; Verkade 103.3var. ; van der Wiel 17var. ; 
HNPM.52var. ; CNM.2.43.78 var.  RRR
kleine zwaktes van de slag
zfr-/zfr

weight 3,89gr. ; silver Ø 18,5mm.

obv. Diademed head of King Ancus Marcius right, lituus behind, ANCVS below
rev. Aquaduct (the Aqua Marcia) represented as an arcade of five arches
surmounted by equestrian statue right, A-Q-V-A- MAR(monogram) within
the arches, PHILIPPVS on left

The reverse of this coin commemorates the construction in 144 BC of the Aqua Marcia by Q.Marcius, whose statue appears above the aquaduct.

Lucius Marcius Philippus was a member of a Roman senatorial family. He was a descendant of Roman King Ancus Marcius. A member of the plebeian branch of the Marcia family, Philippus was the son of Lucius Marcius Philippus, the consul of 56 BC and a close friend of Cicero. By 50 BC, he had possibly become an Augur, one of the priests of ancient Rome. In 49 BC he was elected as Plebeian Tribune, where he vetoed the proposal to send Faustus Sulla, Pompey′s son-in-law, as propraetor to Mauretania, to persuade kings Bocchus II and Bogud to side with Pompey and abandon Julius Caesar. In 44 BC he was elected praetor, and although he was granted a province to administer after his term had finished, he refused to accept the validity of the allotment of provinces agreed to in a Senate meeting of November 28, 44 BC. With his father′s marriage to Atia Balba Caesonia, he became step-brother to Octavianus, Julius Caesar′s heir. His father used his influence to help Philippus to obtain the consulate as one of the suffect consuls of 38 BC; nevertheless, during his consulate Philippus did not declare himself openly for his step-brother in Octavianus′s rivalry with Mark Antony. By 35 BC, he was appointed the proconsular governor of one of the two provinces of Hispania. After serving there for two years, he returned to Rome, where he was awarded a triumph which he celebrated on April 27, 33 BC for his actions while governor. With the spoils of his victories, he restored the temple of Hercules and the Muses in the Circus Flaminius. Philippus did not appear to have any living sons to succeed him. Philippus married Atia, daughter of Julia Minor and Marcus Atius Balbus and maternal aunt of Augustus. She bore him a daughter Marcia, who later married Paullus Fabius Maximus. Marcia had one son and possibly one daughter: Paullus Fabius Persicus and Fabia Numantina, who may have been the daughter of Maximus′ brother Africanus Fabius Maximus.

Crawford 425/1 ; Sydenham 919 ; Albert 1346 ; Sear 382
(cf. NAC, auction 73, lot 163 xf/unc; CHF 2.500 + 18%)
Very attractive coin with dark toning.
vf/xf à xf-

weight 3,86gr. ; silver Ø 17mm. 

obv. Helmeted head of Roma right, K behind
rev. Victory in biga right, V above, D SILANVS L F ROMA in exergue

The gens Junia was one of the most celebrated families at Rome. The gens may originally have been patrician. The family was already prominent in the last days of the Roman monarchy. Lucius Junius Brutus was the nephew of Lucius Tarquinius Superbus, the seventh and last King of Rome, and on the expulsion of Tarquin in 509 BC, he became one of the first consuls of the Roman Republic.

Decimus Junius Silanus was the son of M. Junius Silanus, who commanded the army that was defeated by the Germanic Cimbri in Transalpine Gaul. Decimus was the stepfather of Marcus Brutus, the murderer of Caesar, having married his mother Servilia. He was elected consul in 63 for the following year ; and in consequence of his being consul designatus, he was first asked for his opinion by Cicero in the debate in the senate on the punishment of the Catilinarian conspirators. He was consul 62, with L. Licinius Morena, along with whom he proposed the Lex Licinia Julia.

Sear 225 ; Crawford 337-3 ; Sydenham 646 ; Albert 1161
vf

weight 16,93gr. ; silver Ø 28mm.

obv. Diademed head of Seleukos right
rev. Apollo Delphios standing left, testing arrow and resting elbow on tall tripod, 
BAΣIΛEΩΣ on right, ΣEΛEYKOY on left, E within circle in outer left field,
monogram in outer right field

BMC-  ; Newell WSM.1013 ; Houghton & Lorber (SC) 689.6a ;
HGC 9, 303p. ; cf. Sear 6896 S
Some light graffiti on reverse.
Attractive portrait. Scarce.
vf/vf-

gewicht 4,33gr. ;  koper Ø 20mm.
Met gladde rand.

vz. Het embleem van de U.E.I.C (United East India  Company),
daarboven een 4, eronder 1783
kz. De waardeaanduiding in het Maleis “Doewa kèpèng”, 
het cijfer 2, en de Hedsjra datum 1197.

Na het uitbreken van de Vierde Engelse Oorlog in 1780, tussen Engeland en de Republiek, werden Nederlandse bezittingen in de Oost ook doelwit van aanval door de Engelsen. Daarbij gingen Padang en alle overige vestingen op de westkust van Sumatra voor de Republiek verloren. De oorlog met Engeland werd in 1784 beëindigd, maar pas in 1788 keerde ook het Nederlands bestuur weer terug. In de periode 1781-1787 hebben de Engelsen, in naam van de United East India Company, munten geslagen voor gebruik in deze regio (Sumatra, Borneo en Malakka).

Struck by the United East India Company (U.E.I.C.), when Dutch territories in the East were occupied by the English (1781-1787), during and after the Fourth English-Dutch war (1780-1784).

Enkele lichte krasjes, doch voor dit munttype van een bijzonder
mooie kwaliteit. Zeldzaam in deze staat.

Some very minor scratches, but for the type of
exceptionnal high quality. Rare this nice.

Scholten 944 ; KM.256
pr

gewicht 31,49gr. ; zilver Ø 42mm.
muntmeester Hessel Slijper
zonder munt- of muntmeesterteken

Jaartal met een Romeinse I en rechte 7. Het jaartal 1786 is gewijzigd uit oudere muntstempels van 1765 en 1764. Drieguldenstukken uit 1786, die niet gewijzigd zijn uit een ouder muntstempel uit de jaren ′60, hebben altijd een Arabische 1 en een gekromde 7. Zeer zeldzaam.

Delmonte - (vgl.1147) ; Verkade 69.4 ; HNPM.46 ;
CNM.2.46.55 ; Pannekeet 110 ; Davenport 1853 RR
zfr

weight 0,61gr. ; silver Ø 16mm.
KM.103 ; cf. Gaedechens 1065
vf/xf

weight 1,07gr. ; silver Ø 14mm.
Engraver Thomas Simon

obv. Laureate and draped bust right, around the text;
CAROLVS II DEI GRATIA
rev. Large symbol C with reverse C intertwined, crown above dividing date,
around the text;  MAG BR FRA ET HIB REX

The date 1675 has been altered from 1671.
This overdate 1675/1 seems to be unpublished. Extremely rare.

Spink- (cf.3388) ; KM.- (cf.429) RRR
vf

gewicht 4,71gr. ; zilver Ø 27mm.
muntmeester Otto Buck
zonder munt- of muntmeesterteken
Verkade 55.6 ; van der Wiel 40 (JMP.1987) ; HNPM.74 ; CNM.2.28.116
licht krasje op de voorzijde
zfr-

weight 3,72gr. ; billon Ø 22mm.

obv. Radiate bust right, wearing paludamentum,
surrounded by the legend; IMP C M AVR NVMERIANVS AVG
rev. Pax standing left, holding branch and transverse scepter,
surrounded by the legend; PAX AVGG, A in right field

vf. Cohen 50 ; RIC - (cf. 393; with B in field) ;
Bastien 534 (only 1 piece listed) ; Sear - (cf. 12249) RRRR
Good portrait with fine details. Extremely rare.
xf-/vf+

gewicht 14,45gr. ; zilver 35mm.

In de jaren 1577-1578 werden te Maastricht slechts 48.814 stuks
1/2 statendaalders aangemunt. Uiterst zeldzaam.

Na de Pacificatie van Gent in 1576 werd door de Staten-Generaal besloten tot de uitgifte van uniforme munten. Deze werden belangrijk boven intrinsieke waarde uitgegeven t.b.v. de oorlogskas in de strijd tegen Spanje. Philips II werd in naam, en dus ook op deze munten, nog wel erkend maar diens persoonlijke devies “DOMINVS MIHI ADVITOR” (de heer is mijn helper) werd vervangen door de politieke leus “PACE ET IVSTITIA” (vrede en rechtvaardigheid)

Delmonte 119 ; van Gelder & Hoc 246.2 ; de Witte 769 RRR
zfr-/zfr

gewicht 1,77gr. ; zilver Ø 21mm.

vz. Wapenschild van Brabant-Limburg omgeven door de tekst;
MON - ETA•BR - VXELL
kz. Kort kruis binnen cirkel, daaromheen cirkel met de tekst +SIGNVM:
CRVCIS, in de buitencirkel de tekst IOHANNES:DVX:BRABANTIE

de Witte 310 ; Ghyssens p.12, 3 ; van der Chijs pl.6, 6 (Jan II) ; Vanhoudt G249
zfr

gewicht 0,44gr. ; zilver Ø 10mm.

vz. Ridder staande naar rechts met geheven zwaard in rechterhand 
en schild in de linker. 
kz. Kruis met lelies aan de uiteinden.

Het motief binnen het schild dat de ridder voor zich houdt bestaat uit drie brede horizontale balken. De door Ghijssens en Gaillard gepubliceerde en afgebeelde exemplaren lijken toch een ander motief te tonen, namelijk schuin naar de rand uitlopende lijnen conform het oude Vlaamse wapen. Het wapenschil dat deze ridder in zijn hand houdt is zeker niet dat van Vlaanderen. Dit exemplaar wijkt daarmee dus af. Hoogst interessant en uiterst zeldzaam.

vgl. Haeck 154 ; vgl. Gaillard 55-56 ; vgl. Ghijssens 417 ;
vgl. Vanhoudt G.2397 RRR
zfr